Το “Ουρλιαχτό” (Howl), το ποίημα- σταθμό του Άλεν Γκίνσμπεργκ που τάραξε την κοινωνία της Αμερική τη δεκαετία του 60’ επιστρέφει μετά από ένα χρόνο στη σκηνή του FAUST. Μετά από πετυχημένη πορεία και περιοδεία στην ελλάδα που ενθουσίασε το κοινό η εκρηκτική του Στέφανου Κακαβούλη με τη μορφή μονολόγου για δυο ακόμα παραστάσεις 23 και 30 Δεκεμβρίου. Μαζί του στη σκηνή ο μουσικός κρουστών Μάνος Βεζύρης που με τους ρυθμικούς χτύπους απαντά, συνοδεύει, σχολιάζει, τονίζει συνδιαλέγεται με τον ποιητικό λόγο.
O Γκίνσμπεργκ ανήκει στους βασικούς εκπροσώπους του beat κινήματος μαζί με τον Κέρουακ και τον Μπάροουζ. Η πρώτη ανάγνωση από τον ίδιο στις 7 Οκτωβρίου του 1955 στη Six Gallery του San Francisco έφερε πολλές αντιδράσεις από τη συντηρητική αμερικανική κοινωνία αλλά και την άμεση έκδοσή του από τον Lawrence Ferlinghetti ο οποίος οδηγήθηκε σε δίκη επειδή εξέδωσε ένα αιρετικό, χυδαίο και προσβλητικό σύγγραμμα. Η πολιτική, η θρησκεία, η κοινωνία, το σεξ, ο θάνατος τα ναρκωτικά, το παράλογο της ανθρώπινης μοίρας μπαίνουν στο μικροσκόπιο και θίγονται με το πιο ωμό και ταυτόχρονα συναισθηματικό τρόπο. Η δίκη κερδήθηκε υπέρ του ευτυχώς και το ποίημα κυκλοφόρησε ελεύθερα σε όλη τη χώρα και την Ευρώπη. Η γλώσσα του αιχμηρή παραληρηματική, άκρως ποιητική και σκληρή. Η πολιτική, η θρησκεία, η κοινωνία, το σεξ, ο θάνατος τα ναρκωτικά, το παράλογο της ανθρώπινης μοίρας μπαίνουν στο μικροσκόπιο και θίγονται με το πιο ωμό και ταυτόχρονα συναισθηματικό τρόπο. Κάθε φράση ουρλιάζει προσπαθώντας να ακουστεί από κάποιον εκεί έξω. Προσπαθώντας να ξυπνήσει, να αφυπνίσει, να σταματήσει τη ροή της καθημερινής ψεύτικης ζωής. Να αλλάξει την κοινωνία, τον τρόπο σκέψης, να αλλάξει τον κόσμο όπως είναι. Ο ποιητής σκάβει μέσα του τόσο βαθιά ψάχνοντας να βρει εκείνα τα πρωτογενή στοιχεία ανθρωπιάς που θα τον ενώσουν με το αγνό και θείο στοιχείο του. Αμερικανικό όνειρο, πυρηνικές δοκιμές, τράπεζες, οικονομική κρίση, περιστασιακό σεξ, όλα τα χτυπάει με τις λέξεις, με ένα λόγο που σχεδόν δεν έχει τελείες και όλο κορυφώνεται φτάνοντας σε ένα παραλήρημα σχεδόν μεταφυσικό. Ο ποιητής σκάβει μέσα του τόσο βαθιά ψάχνοντας να βρει εκείνα τα πρωτογενή στοιχεία ανθρωπιάς που θα τον ενώσουν με το αγνό και θείο στοιχείο του. Tα πιο άγρια ζωώδη ένστικτα μπλέκονται με τα πιο άυλα και πνευματικά. Όπως είναι τελικά στην ουσία της η φύση του ανθρώπου
Συντελεστές Μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς
Φωτό: Διονύσης Κούτσης – Αντώνης Διασκούρης
Αφίσα design: Σοφία Κακαβούλη
